เสือพราหมณ์และหมาจิ้งจอก
กาลครั้งหนึ่งนานเสือถูกจับกับดัก เขาพยายามอย่างไร้ประโยชน์ที่จะออกจากบาร์และกลิ้งไปมาด้วยความโกรธและเศร้าโศกเมื่อเขาล้มเหลว พราหมณ์ผู้น่าสงสารก็มาโดยบังเอิญ "ให้ฉันออกไปจากกรงนี้โอ้ผู้เคร่งศาสนา!" เสือร้องไห้ "ไม่นะเพื่อนของฉัน" ตอบพราหมณ์อย่างอ่อนโยน "คุณอาจจะกินฉันถ้าฉันทำ" "ไม่ใช่เลย!" สาบานกับเสือด้วยคำสาบานมากมาย "ในทางตรงกันข้ามฉันควรจะขอบคุณตลอดไปและรับใช้คุณในฐานะทาส!" ตอนนี้เมื่อเสือสะอื้นและถอนหายใจและร้องไห้และสาบานใจของพราหมณ์ใจบุญก็อ่อนลงและในที่สุดเขาก็ยินยอมที่จะเปิดประตูกรง เสือโผล่ออกมาและจับชายยากจนร้องว่า "คุณเป็นคนโง่อะไร! อะไรที่จะป้องกันไม่ให้ฉันกินคุณตอนนี้เพราะหลังจากถูกจับมานานแล้วฉันหิวมาก!" พราหมณ์ขอร้องให้ชีวิตของเขาไร้ประโยชน์ สิ่งที่เขาจะได้รับมากที่สุดคือสัญญาที่จะปฏิบัติตามการตัดสินใจของสามสิ่งแรกที่เขาเลือกที่จะตั้งคำถามต่อความยุติธรรมของการกระทำของเสือ
ดังนั้นพราหมณ์จึงถามต้นpipalว่าคิดอย่างไร แต่ต้นpipalตอบอย่างเย็นชาว่า "เจ้าบ่นเรื่องอะไรฉันจะไม่ให้ร่มเงาและที่กำบังแก่ทุกคนที่ผ่านไปมา เพื่อเป็นการทำลายกิ่งไม้ของฉันเพื่อเลี้ยงปศุสัตว์ของพวกเขาใช่ไหมอย่าครวญคราง - จงเป็นมนุษย์! " จากนั้นพราหมณ์เศร้าใจไปไกลจนกว่าเขาจะเห็นควายหมุนล้ออย่างดี แต่เขาก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้เพราะมันตอบว่า "คุณเป็นคนโง่ที่จะคาดหวังความกตัญญู! ดูฉันสิ! ในขณะที่ฉันให้นมพวกเขาเลี้ยงฉันด้วยเมล็ดฝ้ายและน้ำมันเค้ก แต่ตอนนี้ฉันแห้งพวกเขาจะมาที่นี่ และให้ฉันปฏิเสธเป็นอาหารสัตว์! " พราหมณ์ยังรู้สึกเศร้าใจมากถามถนนเพื่อให้ความเห็นแก่เขา "ท่านที่รักของฉัน" ถนนบอกว่า "เจ้าโง่แค่ไหนที่จะคาดหวังสิ่งอื่น! ที่นี่ฉันมีประโยชน์สำหรับทุกคน แต่ทั้งหมดคนรวยและคนจนคนดีและคนเล็กเหยียบย่ำฉันเมื่อพวกเขาผ่านไป แต่ขี้เถ้าของท่อและเปลือกของเมล็ดของเขา! " ในครั้งนี้พราหมณ์หันกลับมาอย่างโศกเศร้าและระหว่างทางที่เขาได้พบกับหมาจิ้งจอกผู้ซึ่งร้องออกมาว่า "ทำไมเป็นเรื่องอะไรนายพราหมณ์? คุณดูน่าสังเวชเหมือนปลาที่ออกมาจากน้ำ!" พราหมณ์บอกทุกสิ่งที่เกิดขึ้น "ช่างสับสนจริงๆ!" หมาจิ้งจอกพูดเมื่อการบรรยายจบลง; "คุณจะช่วยบอกฉันอีกครั้งเพราะทุกอย่างปะปนกันหมดเหรอ?" พวกพราหมณ์เล่าเรื่องทั้งหมดอีกครั้ง แต่หมาจิ้งจอกส่ายหัวอย่างฟุ้งซ่านและยังไม่เข้าใจ "มันแปลกมาก" เขาพูดอย่างน่าเศร้า
"แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเข้าหูข้างหนึ่งและออกไปอีกข้างหนึ่ง! ฉันจะไปยังสถานที่ที่มันเกิดขึ้นและบางทีฉันอาจจะสามารถตัดสินได้ ." ดังนั้นพวกเขาจึงกลับไปที่กรงซึ่งเสือกำลังรอคอย พราหมณ์และลับฟันและกรงเล็บของเขา "คุณจากไปนานแล้ว!" คำรามสัตว์ร้าย "แต่ตอนนี้ให้เราเริ่มอาหารเย็นของเรา" " อาหารเย็นของเรา !" คิดว่าพราหมณ์ที่น่าเวทนาเมื่อเข่าของเขากระแทกด้วยความตกใจ "มันเป็นวิธีที่ละเอียดอ่อนอย่างมากในการวางมัน! "ให้ฉันห้านาทีเจ้านายของฉัน!" เขาอ้อนวอน "เพื่อที่ฉันจะได้อธิบายเรื่องของหมาจิ้งจอกที่นี่ เสือยินยอมและพราหมณ์ก็เริ่มเรื่องทั้งหมดอีกครั้งไม่พลาดรายละเอียดเดียวและหมุนเส้นด้ายให้นานที่สุด "โอ้สมองที่น่าสงสารของฉัน! โอ้สมองที่น่าสงสารของฉัน!" ร้องไห้หมาจิ้งจอกบีบอุ้งมือของมัน "ให้ฉันดูสิมันเริ่มต้นยังไงกันล่ะคุณอยู่ในกรงแล้วเสือก็เดินมา -" "หมีพูห์" เสือขัดจังหวะ "เจ้าเป็นคนโง่! ฉันอยู่ในกรง" "แน่นอน!" ร้องไห้หมาจิ้งจอกแสร้งทำเป็นตกใจด้วยความตกใจ; ใช่! ฉันอยู่ในกรง - ไม่ฉันไม่ได้ - ที่รัก! ที่รักหนทางของฉันอยู่ที่ไหนขอให้ฉันดู -
เสืออยู่ในพราหมณ์ เอาละอย่ารังเกียจฉัน แต่เริ่มทานอาหารเย็นของคุณเพราะฉันจะไม่มีวันเข้าใจเลย! " "ใช่คุณจะต้อง!" คืนเสือด้วยความโกรธเคืองที่ความโง่เขลาของหมาจิ้งจอก "ฉันจะทำให้คุณเข้าใจ! ดูที่นี่ - ฉันเป็นเสือ -" "ใช่แล้วท่านท่านลอร์ด!" "และนั่นคือพราหมณ์ -" "ใช่แล้วท่านท่านลอร์ด!" "และนั่นคือกรง -" "ใช่แล้วท่านท่านลอร์ด!" และฉันอยู่ในกรง - คุณเข้าใจไหม"ใช่ - ไม่ใช่ - ได้โปรดนายท่าน -" "ดี?" เสือร้องอย่างใจร้อน "ได้โปรดท่านท่าน! - คุณเข้ามาได้อย่างไร" "เป็นอย่างไร! - ทำไมในแบบปกติแน่นอน!" "โอ้ที่รักฉัน! - หัวของฉันเริ่มที่จะวนอีกครั้ง! โปรดอย่าโกรธนายท่านของฉัน แต่อะไรคือวิธีปกติ?" เมื่อถึงเวลานี้เสือก็หมดความอดทนและกระโดดเข้าไปในกรงร้องว่า "ด้วยวิธีนี้! ตอนนี้คุณเข้าใจแล้วว่ามันเป็นอย่างไร" "สมบูรณ์แบบ" ขณะที่เขาปิดประตูอย่างคล่องแคล่ว "และถ้าคุณจะอนุญาตให้ฉันพูดอย่างนั้นฉันคิดว่าเรื่องจะยังคงเหมือนเดิม!"
